ΑΠ 377/2010 - ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΒΛΑΒΗ - Αναιρεί για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, αφού στην απόφαση δεν αναφέρονται καθόλου τα αποδεικτικά μέσα, ούτε γενικά ούτε κατά το είδος τους.

Αριθμός 377/2010
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
ΣΤ' Ποινικό Τμήμα

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Δημήτριο Πατινίδη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Χαράλαμπο Παπαηλιού, Νικόλαο Κωνσταντόπουλο- Εισηγητή, Παναγιώτη Ρουμπή και Γεώργιο Μπατζαλέξη, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του την 1η Δεκεμβρίου 2009, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίου Παντελή (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Πελαγίας Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου Χ, κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Κωνσταντίνο Κοσμάτο, περί αναιρέσεως της 72-76/2009 αποφάσεως του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Θεσσαλονίκης. Με πολιτικώς ενάγουσα την Ψ, κάτοικο ..., που δεν παραστάθηκε.
Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης, με την ως άνω απόφασή του, διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 14 Μαΐου 2009 αίτησή του καθώς και στους από 3 Νοεμβρίου 2009 προσθέτους λόγους αυτής, που καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 850/2009.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να γίνει δεκτή η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Οι κρινόμενες: α) από 13-5-2009 αίτηση αναιρέσεως του κατηγορουμένου Χ, κατά της 72-76/2009 καταδικαστικής αποφάσεως του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Θεσσαλονίκης, ασκηθείσα δια του πληρεξουσίου δικηγόρου του, με δήλωση στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και β) από 3-11-2009 πρόσθετοι λόγοι του αυτού κατηγορουμένου κατά της αυτής αποφάσεως, που έχουν ασκηθεί νόμιμα κατ' άρθρο 509 παρ.2 ΚΠΔ, με κατάθεσή τους στο Γραμματέα της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου στις 4-11-2009, από πληρεξούσιο δικηγόρο του κατηγορουμένου, λόγω της μεταξύ τους πρόδηλης συνάφειας, πρέπει να συνεκδικαστούν.
H απαιτουμένη από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Π.Δ., όπως το τελευταίο τροποποιήθηκε με το άρθρο 2 παρ. 5 του ν. 2408/1996, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της καταδικαστικής απόφασης, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον εκ του άρθρου 510 παρ. 1 περ. Δ' του Κ.Π.Δ. λόγο αναιρέσεως, εκτείνεται όχι μόνον στην κρίση για την ενοχή, αλλά περιλαμβάνει και την αναφορά των αποδεικτικών μέσων, από τα οποία το Δικαστήριο οδηγήθηκε στην καταδικαστική του κρίση. Τα αποδεικτικά μέσα δηλαδή, πρέπει να προκύπτει με βεβαιότητα, ότι έχουν ληφθεί υπόψη από το Δικαστήριο, όλα στο σύνολό τους και όχι ορισμένα μόνον από αυτά. Για τη βεβαιότητα δε αυτή αρκεί να μνημονεύονται όλα, έστω κατά το είδος τους (μάρτυρες, έγγραφα κ.λ.π.), χωρίς ανάγκη ειδικότερης αναφοράς τους και μνείας του τι προέκυψε από καθένα. Στην προκειμένη περίπτωση όπως προκύπτει από την προσβαλλομένη 72-76/2009 απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Θεσσαλονίκης και από τα πρακτικό της δίκης, το άνω Δικαστήριο για να στηρίξει την καταδικαστική και προβλεπόμενη από τις διατάξεις των άρθρων 26 παρ.1 α', 27 παρ.1, 28, 29, 83, 84 παρ.2δ', 308 παρ.1 και 311 εδ.β' ΠΚ, πράξη της θανατηφόρου σωματικής βλάβης, για τον κατηγορούμενο, κρίση του, στο σκεπτικό της αποφάσεως διαλαμβάνονται κατά λέξη τα παρακάτω: "το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης, αποσύρθηκε για διάσκεψη στο δωμάτιο διασκέψεων, αφού συσκέφθηκε μυστικά με παρόντα το Γραμματέα, κατάρτισε και, αφού επανήλθε στη δικαστική έδρα, με τον Πρόεδρο δημοσίευσε σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο, αμέσως την απόφασή του, με αριθμό 73/2009, η οποία είναι η εξής: Ο κατηγορούμενος Χ, διατηρούσε ερωτικό δεσμό με την ανήλικη κόρη της ΑΑ, ΒΒ, ηλικίας 16 ετών. Στην σχέση αυτή ήταν αντίθετη η άνω μητέρα της, καθώς και η υπόλοιπη οικογένεια της (πατέρας και αδελφή της ανήλικης), γιατί διατηρούσαν την πεποίθηση ότι η συναναστροφή της ανήλικης με τον κατηγορούμενο έβλαπτε την διαμόρφωση της προσωπικότητάς της. Εξαιτίας της αντίθεσης αυτής ο κατηγορούμενος εκδήλωνε βιαιότητα και είχε εκδικητικές διαθέσεις κατά της ΑΑ. Διαπνεόμενος από τέτοιες διαθέσεις, εισήλθε στις 7-6-1988 στην οικία της, στη ..., με σκοπό να της προκαλέσει βαριά σωματική βλάβη και ειδικότερα βαριά σωματική πάθηση του σώματος της και, προς τούτο, δολίως την χτύπησε με γροθιές και κλωτσιές, χρησιμοποιώντας την μέθοδο "καράτε", πλήττοντάς την στο κεφάλι, στο πρόσωπο και ιδιαίτερα στα μάτια, στους γλουτούς και στην αριστερά βουβωνική χώρα. Για την παραπάνω συμπεριφορά του κατηγορουμένου καταθέτει μετά λόγου γνώσεως η μάρτυς κατηγορίας Ψ, κόρη της ΑΑ επίσης, η οποία αντλεί τη γνώση της και από όσα της ανέφερε η ίδια η ΑΑ, όταν την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο (βλ. κατάθεση της στα πρακτικά της δίκης αυτής και της δίκης στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο). Ότι την χτύπησε ο κατηγορούμενος με τον ανωτέρω τρόπο το είχε αναφέρει η ΑΑκαι στη μάρτυρα ΓΓ, όταν και αυτή την είχε επισκεφθεί στο νοσοκομείο, ενώ ο μάρτυρας ΔΔ είδε τον κατηγορούμενο να φεύγει τρέχοντας από το σπίτι και στη συνέχεια την ΑΑ πεσμένη στο πάτωμα μέσα στα αίματα. Τα παραπάνω δεν διαψεύδονται από τις καταθέσεις των μαρτύρων υπερασπίσεως, οι οποίοι δεν έχουν άμεση αντίληψη για το συμβάν. Άλλωστε, ούτε ο κατηγορούμενος κατά την απολογία του δεν αρνήθηκε ρητά ότι χτύπησε την παθούσα, αφού παραδέχεται ότι εισήλθε κατά τον παραπάνω χρόνο στο σπίτι της και ενήργησε υπό συνθήκες έντονου εκνευρισμού και στρες, ενώ ισχυρίζεται ότι δεν θυμάται ακριβώς τα χτυπήματά του. Εξαιτίας των περιγραφομένων ισχυρών πληγμάτων η ΑΑ, φέροντας θλαστικά τραύματα κεφαλής & έξω κάνθου δεξιά, εκχυμώσεις οφθαλμικής χώρας δεξιά αμφοτέρων των γλουτών και αριστεράς βουβωνικής χώρας και ελαφρά εγκεφαλική διάσειση, νοσηλεύτηκε στο Β' Νοσοκομείο ΙΚΑ Θεσ/νίκης από την 7-6-1988 έως την 10-6-1988, οπότε εξήλθε μεν σε βελτίωση χωρίς όμως να δύναται λόγω των μυοσκελετικών θλάσεων να στέκεται όρθια και να εκτελεί ελεύθερα κινήσεις των κάτω άκρων (βλ. την υπ' αριθμ. πρωτ. .../1988 βεβαίωση του Διευθυντή του άνω Νοσοκομείου). Μετά από λίγες ημέρες, την 17-6-1988 επήλθε ο θάνατός της, ο οποίος οφειλόταν σε πνευμονική εμβολή, που αποτέλεσε τη μόνη ενεργό αιτία του θανάτου (βλ.την από 17-6-1988 ιατροδικαστική έκθεση του ενεργήσαντος την ιατροδικαστική εξέταση, ιατρού ...). Οι προαναφερθείσες κακώσεις δημιούργησαν τήγματα αίματος, τα οποία σε συνδυασμό με την υποχρεωτική κατάκλιση, λόγω της αδυναμίας της ανωτέρω να κινηθεί εξαιτίας των κακώσεων (μυοσκελετικών θλάσεων) προκάλεσαν την πνευμονική εμβολή. Κρίσιμη περί των ανωτέρω είναι η κατάθεση, τόσο πρωτοδίκως, όσο και κατ' έφεση, του ανωτέρω ιατροδικαστή, επίκουρου καθηγητή ..., ο οποίος έχοντας προσωπική αντίληψη ως διενεργήσας την νεκροψία, απέκλεισε την πιθανότητα επίδρασης άλλου παράγοντα ως αιτία επέλευσης του θανάτου. Αυτός κατέθεσε χαρακτηριστικά ότι από τη μία η κατάκλιση της ασθενούς και από την άλλη οι κοιλιακές κακώσεις μπορεί να επιφέρουν θρόμβωση, συνδέονται δε αυτά στενά και, αν δεν υπήρχαν τα χτυπήματα, δεν θα υπήρχε η πνευμονική εμβολή, την οποία μάλιστα χαρακτήρισε ως "μαζική πνευμονική εμβολή", περίπτωση κατά την οποία δεν είναι δυνατόν να σωθεί ο ασθενής. Εξάλλου, δεν οδηγούν σε αντίθετο συμπέρασμα οι καταθέσεις των μαρτύρων υπερασπίσεως και δη του γιατρού ..., ο οποίος (όπως και οι πρωτοδίκως εξετασθέντες δύο μάρτυρες υπερασπίσεως, γιατροί ... και ...) εκφέρουν τις διαπιστώσεις τους, όχι έχοντας εξετάσει τη θανούσα, αλλά από την επισκόπηση των φωτογραφιών και του ιατρικού της φακέλλου. Αποδεικνύεται συνεπώς, πλήρως, άμεση αιτιακή σύνδεση μεταξύ του θανατηφόρου αποτελέσματος και της βαριάς σωματικής πάθησης της θανούσας, που της είχαν προκαλέσει τα κτυπήματα του κατηγορουμένου, διότι η πνευμονική εμβολή, η οποία προκάλεσε τον θάνατο, δεν θα είχε επέλθει, αν η παθούσα δεν είχε τραυματισθεί βαριά από τα πιο πάνω χτυπήματα. Επομένως πρέπει ν' απορριφθεί ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου, ο οποίος τείνει στην κατάλυση της κατηγορίας, περί ελλείψεως αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της συμπεριφοράς του και του επελθόντος αποτελέσματος (θανάτου). Περαιτέρω από τα ίδια ως άνω αποδεικτικά στοιχεία, αποδεικνύεται αναμφίβολα ότι σκοπός του δράστη δεν ήταν να επιφέρει θανατηφόρο σωματική βλάβη στην παθούσα, αλλά όπως προαναφέρθηκε, να της προκαλέσει βαριά σωματική κάκωση. Πλην όμως αυτός, αν κατέβαλε την απαιτούμενη προσοχή, την οποία όφειλε να καταβάλει, όπως θα έπραττε κάθε μέσος συνετός άνθρωπος υπό παρόμοιες συνθήκες, με βάση την κοινή πείρα και λογική, θα μπορούσε να προβλέψει ότι τα χτυπήματα του, τα οποία επέφερε με σφοδρότητα λόγω και του νεανικού του σφρίγους και με τεχνική καράτε (βλ. πλην άλλων και τις καταθέσεις της Ψ και της ΓΓ, οι οποίες βεβαιώνουν ότι γνώριζε την τεχνική αυτή) και σε πολλά και ευπαθή μέρη του σώματος της παθούσας (άτομο ηλικίας 52 ετών, και υπέρβαρο), θα μπορούσαν να επιφέρουν το βαρύτατο αποτέλεσμα και μάλιστα το θάνατο αυτής. Εάν λοιπόν αυτός κατέβαλε την δέουσα επιμέλεια και προσοχή, θα μπορούσε, εν πάση περιπτώσει, αφενός να μην την πλήξει σε καίρια σημεία του σώματός της, κυρίως, όμως τα κτυπήματα αυτά να είναι λιγότερο ισχυρά, όπως ευχερώς θα μπορούσε πράξει, αφού επί πλέον οι γνώσεις τεχνικής καράτε, του παρείχαν τη δυνατότητα να ελέγξει τις κινήσεις του και τη δύναμή του, ώστε να αποφευχθεί το παραπάνω θανατηφόρο αποτέλεσμα. Αποδεικνύεται συνεπώς άμεση και αιτιώδης σύνδεση των πράξεων του κατηγορουμένου με το επελθόν αποτέλεσμα του θανάτου και επομένως πρέπει αυτός να κηρυχθεί ένοχος, απορριπτόμενων των αυτοτελών ισχυρισμών του. Ειδικότερα ως προς το θέμα της χορήγησης ελαφρυντικών από τα προαναφερθέντα αποδεικτικά μέσα δεν αποδεικνύονται στοιχεία ικανά να χαρακτηρίσουν έντιμη την ατομική, οικογενειακή, επαγγελματική και γενικά κοινωνική ζωή του κατηγορουμένου έως τον χρόνο που τέλεσε την πράξη του. Αντίθετα αυτός, και παρά το γεγονός ότι κατά την τέλεσή της ήταν μόλις 22 ετών (γεννήθηκε το 1966) είχε χτυπήσει και πριν την τέλεση της πράξης του, την θανούσα, αλλά και την κόρη της Ψ, εξαιτίας των αντιδράσεών τους για το δεσμό του με την μικρότερη κόρη της θανούσης (βλ. καταθέσεις Ψ και ΓΓ). Κατά συνέπεια πρέπει να απορριφθεί το αίτημα αναγνωρίσεως του ελαφρυντικού του προτέρου εντίμου βίου (άρθρ. 84 παρ.2α Π.Κ.). Περαιτέρω δεν αποδείχθηκε επίσης, ότι ο κατηγορούμενος επέδειξε καλή διαγωγή μετά την τέλεση της πράξης του, δηλαδή θετική συμπεριφορά, τέτοια η οποία να δικαιολογεί την αναγνώριση του ελαφρυντικού του άρθρου 84 παρ.2ε Π.Κ., λαμβανομένου υπόψη και του γεγονότος ότι αυτός υπήρξε φυγόδικος για μεγάλο διάστημα και δεν εμφανίσθηκε να λογοδοτήσει για την πράξη την οποία τέλεσε και είχε καταδικασθεί ερήμην με την αριθμ. 17,18/24-4-1991 απόφαση του Μ.Ο.Δ. Σερρών, αλλά και του ότι αυτός, με την 13933/1993 απόφαση του τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης καταδικάστηκε σε φυλάκιση (6) μηνών για ηθική αυτουργία σε ψευδορκία μάρτυρος (βλ. το από 17-1-2006. αντίγραφο του ποινικού του μητρώου). Επομένως δεν πρέπει να του αναγνωρισθεί και το άνω ελαφρυντικό. Πρέπει ωστόσο να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό του άρθρου 84 παρ. 2δ του ΠΚ. κατά τη γνώμη 4 μελών του Δικαστηρίου, αφού, κατά τη γνώμη της πλειοψηφούσας αυτής γνώμης ο κατηγορούμενος επέδειξε ειλικρινή μετάνοια για την πράξη του (βλ. την απολογία του), ενώ ένα μέλος (ο ένορκος Παναγιώτης Δρακάκης) είχε τη γνώμη ότι δεν απεδείχθησαν οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση του άνω ελαφρυντικού και επομένως δεν έπρεπε να χορηγηθεί τέτοιο ελαφρυντικό στον κατηγορούμενο". Επίσης, από τα άνω πρακτικά της προσβαλλόμενης αποφάσεως προκύπτει ότι μετά την εξέταση της πολιτικώς ενάγουσας και των μαρτύρων κατηγορίας και, πριν από την εξέταση του μάρτυρα υπερασπίσεως του κατηγορουμένου διαβάστηκαν από τον Πρόεδρο, δημόσια στο ακροατήριο, τα εξής έγγραφα:
1) Η από 7-6-1988 έκθεση σύλληψης.
2) Η υπ' αριθμ. 9295 βεβαίωση.
3) Η μήνυση ΒΜΑ88 Εγχ.364.
4) Η από 10-6-1-988 βεβαίωση του ΙΚΑ. (υπ'αριθ. 3499/1988 του Β' Νοσοκομείου ΙΚΑ).
5) Η από 17-6-1988 ιατροδικαστική εξέταση.
6) Η υπ'αριθμ. 8395/1-9-1988 απόφαση Τριμελούς Πλημ/κείου Θεσσαλονίκης..
7) Φωτοαντίγραφο της από 4/17-6-1988 ληξιαρχικής πράξης θανάτου.
8) Η από 7-6-1988 έκθεση προφορικής μήνυσης της ΑΑ.
9) Το από 18-4-1988 πιστοποιητικό του Γ. Ν. Θεσσαλονίκης "Άγιος Δημήτριος".
10) Η από 18-6-1991 έκθεση προφορικής μήνυσης της Ψ.
11) Οκτώ (8) φωτογραφίες.
12) Μία συστατική επιστολή του ..., καθηγητή του 6ου ΤΕΕ ...
13) Η από 18-1-2006 βεβαίωση της Atlantic Fish ΕΠΕ 8 Slacksbury Hatch-Harlow-Essex.
14) Η υπ1 αριθμ. 4209/22-6-1968 απόφαση του Δικαστηρίου των εν Θεσσαλονίκη Πρωτοδικών (απόφαση υιοθεσίας).
15) Το αριθμ. πρωτ. 80.237 φωτοαντίγραφο πιστοποιητικό του Δήμου ....
16) Φωτοαντίγραφο πτυχίου του 6ου Εσπ. Τεχνικού - Επαγγελματικού Λυκείου ....
17) Η υπ' αριθμ. πρωτ. 271/27-2-2006 βεβαίωση του 6ου ΤΕΕ Θεσσαλονίκης (Εσπερινό).
18) Το από 27-2-2006 υπηρεσιακό σημείωμα του ΤΕΙ ...-Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας και πρόνοιας - Τμήμα Νοσηλευτικής.
19) Το υπ' αριθμ. πρωτ. .../23-2-2006 πιστοποιητικό διαγωγής της Δικαστικής Φυλακής Κομοτηνής.
Στη συνέχεια κατόπιν σχετικής πρότασης και του Εισαγγελέα αναγνώσθηκαν τα παρακάτω έγγραφα που προσκομίστηκαν στο σημερινό Δικαστήριο από τον συνήγορο υπερασπίσεως του κατηγορουμένου :
1) Το υπ' αριθμ. πρωτ. .../26-1-2009 πιστοποιητικό αποφοίτησης του ΤΕΙ ... Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας και πρόνοιας - Τμήμα Νοσηλευτικής.
2) Η υπ' αριθμ. πρωτ. .../18-1-2006 βεβαίωση του 6ου ΤΕΕ ... (Εσπερινό).
3) η από 18-5-1988 (φωτοτυπία) έκθεση προφορικής μήνυσης της Ψ κατά Χ.
Στη συνέχεια, το άνω Δικαστήριο αφού απέρριψε, ομόφωνα, τους αυτοτελείς ισχυρισμούς του κατηγορουμένου, κήρυξε ομόφωνα, τον παραπάνω κατηγορούμενο ένοχο του ότι: "Στη ...την 7-6-1988 έχοντας σκοπό να προξενήσει στη ΑΑβαριά σωματική βλάβη, από πρόθεση έπληξε αυτή με ισχυρό κτύπημα και με τη μέθοδο του καράτε σε διάφορα ευαίσθητα σημεία του σώματός της (πρόσωπο, κεφάλι, μάτια, βουβωνική χώρα) με συνέπεια να προξενήσει σ' αυτήν σωματική βλάβη, η οποία είχε ως επακόλουθο το θάνατο αυτής, τον οποίο από αμέλεια δεν προείδε. Η αμέλεια δε αυτή του δράστη συνίσταται στο ότι ένεκα ελλείψεως της προσοχής την οποία όφειλε εκ των περιστάσεων και μπορούσε να καταβάλει δεν προείδε το εκ της πράξεώς του παραχθέν βαρύτερο αξιόποινο αποτέλεσμα. Δηλαδή ότι δεν κατέβαλε την πρέπουσα επιμέλεια και προσοχή, ώστε αφενός να μη πλήξει την ΑΑ σε τόσο ευαίσθητα σημεία του σώματός της αφετέρου να είναι ολιγότερο ισχυρά και αποτελεσματικά τα επ' αυτής κτυπήματα τούτου. Το Δικαστήριο δέχεται, κατά πλειοψηφία 6-1 , ότι ο κατηγορούμενος μετάνοια και επεδίωξε να άρει ή να μειώσει τις συνέπειες της πράξης του".
Ακολούθως, επέβαλε στον κατηγορούμενο ποινή καθείρξεως πέντε (5) ετών. Όμως, το Μικτό Ορκωτό Εφετείο, δεν αναφέρεται καθόλου στα αποδεικτικά μέσα από τα οποία οδηγήθηκε στην καταδικαστική κρίση, ούτε γενικά ούτε κατά το είδος τους, δηλαδή λείπει παντελώς η αναφορά των αποδεικτικών μέσων (μάρτυρες, έγγραφα, απολογία κ.λ.π.). Η επίκληση στο σκεπτικό μερικών μόνο από τις καταθέσεις των εξετασθέντων στο ακροατήριο μαρτύρων, δεν καλύπτει την παραπάνω παράλειψη. Επίσης δε, στο αλληλοσυμπληρούμενο με αυτό διατακτικό της αποφάσεως, δεν υπάρχει αναφορά των ληφθέντων υπόψη, για την παραπάνω κρίση του, αποδεικτικών μέσων. Επομένως, η αιτιολογία της προσβαλλομένης αποφάσεως αναφορικά με την έκθεση των αποδεικτικών μέσων δεν είναι η εκ των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη κατά τα προαναφερόμενα. Ενόψει αυτών πρέπει να γίνει δεκτός ως βάσιμος κατ' ουσίαν ο σχετικός περί ελλείψεως αιτιολογίας μόνος εκ του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' ΚΠΔ, λόγος αναιρέσεως του δικογράφου των προσθέτων λόγων και να αναιρεθεί η προσβαλλομένη απόφαση, ακολούθως δε να παραπεμφθεί η υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο δικαστήριο, αφού είναι δυνατή η σύνθεσή του από άλλους δικαστές.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Αναιρεί την υπ' αριθμ.72-76/2009 απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Θεσσαλονίκης. Και Παραπέμπει την υπόθεση για νέα κρίση στο ίδιο δικαστήριο συντιθέμενο από άλλους δικαστές εκτός εκείνων που δίκασαν προηγουμένως.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 9 Φεβρουαρίου 2010. Και Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 23 Φεβρουαρίου 2010.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                                                                                                                                                                    Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ